Κάθε ερώτηση ένιωθε σαν ένα μικρό άνοιγμα, μια πρόσκληση να μοιραστεί ένα κομμάτι του εαυτού της. “Πώς σου φέρεται η μέρα σου;” ρώτησε ένα βράδυ, με τη φωνή του απαλή αλλά σταθερή καθώς την κοίταζε πάνω από την άκρη του ποτηριού του. Η ερώτηση είχε βαρύτητα, ένα απαλό σπρώξιμο για να ανοιχτεί.
Η Κάρλα δίστασε για μια στιγμή, με τη γνωστή ανησυχία να τρυπώνει μέσα της, αλλά αποφάσισε να απαντήσει με ειλικρίνεια. “Όλα ήταν εντάξει. Απασχολημένη, ως συνήθως. Αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ. Με κρατάει σε εγρήγορση” Εκείνος χαμογέλασε και εκείνη έπιασε μια ματιά σε κάτι περισσότερο στα μάτια του – ίσως νοσταλγία ή μια αίσθηση κατανόησης.