“Αυτό είναι”, μουρμούρισε κάτω από την αναπνοή του. Το ποσό είχε ήδη χαραχτεί στο μυαλό του, αλλά το να το ξαναδεί έμοιαζε με νέο χτύπημα. Το ενοίκιο έπρεπε να πληρωθεί την επόμενη εβδομάδα και οι λογαριασμοί συσσωρεύονταν. Παρόλα αυτά, τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία αυτή τη στιγμή. Ο Λίο χρειαζόταν γάλα και πάνες. Όλα τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν.
Έβαλε το τηλέφωνο πίσω στην τσέπη του και συνέχισε να περπατάει, με τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές μέσα στο σακάκι του. “Κάνε το να δουλέψει”, επαναλάμβανε στον εαυτό του, με τις λέξεις να γίνονται μάντρα με κάθε βήμα.