Ο Τζέικομπ κάθισε στην άκρη του φθαρμένου καναπέ στο μικροσκοπικό σαλόνι τους, με τα χέρια του σφιχτά πιασμένα καθώς κοιτούσε το πάτωμα. Ο ήλιος έβγαινε ασθενώς μέσα από τις περσίδες, ρίχνοντας λωρίδες φωτός στο γδαρμένο σκληρό ξύλο κάτω από τις μπότες του.
Σε μια άλλη ζωή, αυτή η ώρα του πρωινού θα μπορούσε να είναι ειρηνική. Αλλά για τον Τζέικομπ, το μόνο που έκανε ήταν να του θυμίζει πόσο βαριές είχαν γίνει οι μέρες. Απέναντί του, η Μαρία αγκάλιαζε τον τριών μηνών γιο τους, τον Λίο, κουνώντας τον απαλά.