“Εντάξει”, είπε απαλά” Ο Τζέικομπ έγνεψε, παίρνοντας τα κλειδιά του από τον πάγκο. Καθώς άνοιξε την πόρτα, κοίταξε πίσω στη Μαρία και τον Λίο, που είχε τυλίξει τα χέρια της προστατευτικά γύρω από τον γιο τους. Η θέα τους -ο κόσμος του, τα πάντα του- ενίσχυσε την απόφασή του, πρέπει να φροντίσει την οικογένειά του.
“Θα τα καταφέρω”, είπε, περισσότερο στον εαυτό του παρά σε εκείνη. Μετά βγήκε στον κρύο πρωινό αέρα, αφήνοντας πίσω του τη ζεστασιά του σπιτιού και περπατώντας έξω, καθώς έκλεινε το φερμουάρ του μπουφάν παραλλαγής.