Ο Ντέρικ στεκόταν παγωμένος στην κατάλευκη αίθουσα αναμονής, με τον απόηχο των λόγων του κτηνιάτρου να χτυπάει στα αυτιά του: Ο Ράστι είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Τα φώτα στην οροφή βούιζαν, και αντισηπτικό κολλούσε στον αέρα, αλλά το μόνο στο οποίο μπορούσε να επικεντρωθεί ο Ντέρικ ήταν το ρηχό ανέβασμα και κατέβασμα του εύθραυστου στήθους του σκύλου του. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε έμοιαζε με μια αιωνιότητα που του ξέφευγε.
Ο σοβαρός τόνος του κτηνιάτρου διέκοψε τον αυξανόμενο τρόμο του Ντέρικ. Οι θεραπευτικές επιλογές ήταν περιορισμένες και το κόστος φαινόταν σαν ένα βουνό που δεν είχε καμία ελπίδα να σκαρφαλώσει. Οι ενοχές στριφογύριζαν μέσα του, θυμίζοντάς του ότι είχε ήδη αποτύχει να κρατήσει τη ζωή του ενωμένη – πώς θα μπορούσε να σώσει τον Ράστι τώρα Παρόλα αυτά, παρά τις αμυδρές προβλέψεις, ο Ντέρικ κρατούσε μια ελπίδα.
Μέσα από ένα μικρό παράθυρο στην πόρτα, ο Ντέρικ είδε τον Ράστυ να κείτεται ακίνητος στο τραπέζι από ανοξείδωτο ατσάλι. Σωλήνες περιφέρονταν γύρω από το κουτσό σώμα του σκύλου και οι οθόνες χτυπούσαν επειγόντως. Ο ιδρώτας έτρεχε στο μέτωπο του Ντέρικ καθώς συνειδητοποιούσε ότι συνέβαινε το αδιανόητο: μπορεί να έχανε τον μοναδικό σύντροφο που του είχε σταθεί σε όλα.