Βημάτιζε έξω από το εξεταστήριο, με το τηλέφωνο στο χέρι, ψάχνοντας για επιλογές δανείου. Οι τράπεζες απαιτούσαν πιστωτικό έλεγχο. Η δική του είχε καταστραφεί. Οι δανειστές payday χρέωναν εκβιαστικούς τόκους, τους οποίους δεν μπορούσε να χειριστεί. Καταπίνοντας την υπερηφάνειά του, έστειλε μήνυμα σε γνωστούς, ελπίζοντας ότι κάποιος θα μπορούσε να του δανείσει ένα γρήγορο ποσό. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική.
Στο χώρο αναμονής, το μυαλό του Ντέρικ στριφογύριζε με τα χειρότερα σενάρια. Αν δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τη θεραπεία, η μόνη ανθρώπινη επιλογή θα μπορούσε να είναι η ευθανασία. Η σκέψη ότι θα έχανε τον Ράστι, τον πιο στενό του σύντροφο, μετά από χρόνια αφοσίωσης, τον έτρωγε σαν αμείλικτος πόνος. Ψιθύρισε: “Κρατήσου, φιλαράκο. Σε παρακαλώ.”