Αν και δεν είχε χρήματα και ήταν φορτωμένος με ανησυχία, ο Ντέρικ γονάτισε σε μια ρηχή λακκούβα, φέρνοντας το φοβισμένο ζώο πιο κοντά. Τα πλευρά του σκύλου ήταν ορατά κάτω από το λασπωμένο τρίχωμα και κάθε βήμα του έδειχνε εξάντληση. Χωρίς δισταγμό, ο Ντέρικ πήρε το κουτάβι στην αγκαλιά του, αποφασισμένος να του προσφέρει παρηγοριά και μια ευκαιρία επιβίωσης.
Το να φέρουμε τον Ράστι στο σπίτι ήταν μια πρόκληση από την αρχή. Η άθλια γκαρσονιέρα του Ντέρικ πρόσφερε ελάχιστη ζεστασιά και ανησυχούσε ότι ο σκύλος θα ένιωθε την ίδια ασφυκτική αίσθηση αβεβαιότητας που ένιωθε κι εκείνος. Ωστόσο, ο Ράστι φαινόταν ευγνώμων που είχε μια μαλακή γωνιά για να κουλουριαστεί. Αυτή η απλή ευγνωμοσύνη υπενθύμιζε στον Ντέρικ ότι δεν ήταν μόνος του.