Με την πάροδο του χρόνου, ο Ντέρικ συνειδητοποίησε ότι ο Ράστι είχε γίνει κάτι περισσότερο από ένας απλός σύντροφος. Ήταν ένα ζωντανό σύμβολο ανθεκτικότητας, κάποιος που επέζησε από τις σκληρές συνθήκες του καταφυγίου αλλά συνέχισε να προσφέρει αγάπη. Ο Ντέρικ, με τη σειρά του, βρήκε στιγμές ελπίδας στη φροντίδα του σκύλου, βλέποντας μια αναλαμπή σκοπού σε έναν κατά τα άλλα ζοφερό ορίζοντα.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, ο Ράστι ξαναβρήκε μια παιχνιδιάρικη σπίθα. Ο Ντέρικ αποταμίευσε ένα μέρος του λιγοστού εισοδήματός του για να αγοράσει καλύτερη τροφή για τον σκύλο. Φρόντιζε να κάνουν σύντομες βόλτες γύρω από το τετράγωνο, δημιουργώντας μια ήπια ρουτίνα που αγκυροβόλησε και τους δύο. Σιγά σιγά, το τρίχωμα του Ράστι έγινε πιο γυαλιστερό και η ουρά του κουνιόταν πιο συχνά.