Το βάρος της απόφασης τον βάρυνε. Περπατώντας προς την Άννα ήταν σαν να περπατούσε σε μια λεπτή γραμμή, φοβούμενος μήπως κάνει κάποιο λάθος. Στέκοντας τελικά στην άκρη του πλήθους, την εντόπισε ξανά. Γελούσε, με το κεφάλι της ριγμένο προς τα πίσω σε μια στιγμή αγνής, ανεμπόδιστης χαράς. Κοιτάζοντάς την, το βάρος της νεοαποκτηθείσας γνώσης του έπεσε πάνω του με ανείπωτη βαρύτητα.
Η σκέψη ότι θα μπορούσε να παρερμηνεύσει μια απλή σύμπτωση σε κατηγορία τον έκανε να αμφισβητήσει όχι μόνο τον ρόλο του σε αυτό το δράμα που εκτυλισσόταν, αλλά και την ίδια του την κρίση. Ήταν έτοιμος να της κλέψει τη χαρά βασιζόμενος σε ένα προαίσθημα, συντρίβοντας τον κόσμο της σε θραύσματα αμφιβολίας και δυσπιστίας