Η πόρτα έτριζε απαλά καθώς ο Όλιβερ έμπαινε στο δωμάτιο, ο ήχος της μόλις και μετά βίας ήταν ένας ψίθυρος ενάντια στη στοιχειωμένη μελωδία ενός μακρινού βιολιού που διέρρεε μέσα από τους τοίχους. Το δωμάτιο ήταν αμυδρά φωτισμένο, με το φως από έναν πολυέλαιο του διαδρόμου να δημιουργεί σκιές στο πάτωμα. Ο αέρας ήταν βαρύς, σαν να επρόκειτο να συμβεί κάτι μεγάλο, καλό ή κακό.
Η Άννα στεκόταν δίπλα στο παράθυρο, με τη σιλουέτα της να πλαισιώνεται από το βραδινό φως, δημιουργώντας έναν αιθέριο πίνακα. Φαινόταν βαθιά σκεπτόμενη, κοιτάζοντας τον ουρανό. Ίσως σκεφτόταν μεγάλα πράγματα, ή ίσως απλώς τη νέα της ζωή ως παντρεμένη.