“Φυσικά”, είπε, με τη φωνή της τόσο απαλή όσο και το φως γύρω τους. “Αλλά αφήστε με πρώτα να πάρω μια ανάσα- η σημερινή μέρα ήταν συγκλονιστική” Το γέλιο της ήταν ανήσυχο, μια διακριτική αναγνώριση ότι το δωμάτιο ήταν φορτισμένο με μια ανομολόγητη ένταση.
“Βέβαια”, απάντησε, με τα δάχτυλά του να χτυπούν νευρικά το λάπτοπ που κρατούσε. Το άφησε σε ένα κοντινό τραπέζι, ενώ το μυαλό του πάλευε με τη γλώσσα της αποκάλυψης. Πώς λες σε κάποιον ότι το παραμύθι του μπορεί να έχει μια πιο σκοτεινή υποπλοκή