Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας, κι όμως, αυτές οι στιγμές φαίνονταν απίστευτα πιεστικές, σαν ο ίδιος ο χρόνος να κρατούσε την ανάσα του, περιμένοντας τα λόγια του. Άνοιξε τον φορητό υπολογιστή, αλλά πριν προλάβει να τον στρέψει προς το μέρος της, κοίταξε στα μάτια της Άννας. Έδειχνε ανυπόμονη και ίσως και λίγο ανήσυχη, σαν να ήθελε πραγματικά να καταλάβει τι συνέβαινε.
Το χέρι του Όλιβερ κουνήθηκε πάνω από το touchpad, το βέλος στην οθόνη αιωρήθηκε πάνω από το αρχείο που περιείχε τα καταδικαστικά -ή απαλλακτικά- αποδεικτικά στοιχεία. “Κι αν κάνω λάθος;”, σκέφτηκε, “Κι αν οι υποψίες μου είναι απλώς αποκυήματα μιας υπερδραστήριας φαντασίας;”.