“Στην υγειά μας”, αντήχησε ο Όλιβερ, σηκώνοντας το ποτήρι του με τρεμάμενο χέρι. Πήρε μια γουλιά, με το αφρώδες υγρό να μην καταφέρνει να ξεπλύνει τον κόμπο στο λαιμό του. Το βλέμμα του επέστρεψε στον φορητό υπολογιστή, που ήταν πλέον σκοτεινός, καθώς είχε περάσει σε κατάσταση ύπνου, με την οθόνη του να είναι ένα μαύρο κενό που έμοιαζε να αντικατοπτρίζει τη δική του εσωτερική διαμάχη.
Το χέρι του εξακολουθούσε να αιωρείται πάνω από το πληκτρολόγιο αφής, με τις σκέψεις του να στριφογυρίζουν. “Κάνω το σωστό Μήπως πρέπει να το αφήσω να περάσει;”