Καθώς τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες συνέχισαν να γεμίζουν το κάστρο, ο Όλιβερ και η Άννα βρέθηκαν να παρασύρονται από τη στιγμή, περπατώντας προς τη συγκέντρωση των πανηγυριστών καλεσμένων. Κάθε βήμα που έκαναν έμοιαζε με μια προσωρινή απόδραση από τη σοβαρότητα της ιδιωτικής τους συζήτησης, ωστόσο η ένταση μεταξύ τους παρέμενε, αιωρούμενη στον αέρα σαν αόρατο σύννεφο.
“Στην υγειά μας”, είπε η Άννα πιο ηχηρά αυτή τη φορά, σηκώνοντας το ποτήρι της ψηλά καθώς ενώνονταν με το πλήθος. Το χαμόγελό της ήταν λαμπερό αλλά συγκρατημένο, σαν ένα κομμάτι της να βρισκόταν ακόμα σε εκείνο το αμυδρά φωτισμένο δωμάτιο, μπλεγμένο στο μυστήριο που ο Όλιβερ επρόκειτο να ξετυλίξει.