“Στην υγειά μας”, επανέλαβε ο Όλιβερ, χτυπώντας το ποτήρι του πάνω στο δικό της. Ο ήχος ήταν τραγανός και καθαρός, αλλά γι’ αυτόν ένιωθε ελαφρώς παραφωνία, σαν κάθε χτύπημα να ήταν μια υπενθύμιση της ανολοκλήρωτης δουλειάς που βρισκόταν ανάμεσά τους.
Με το τέλος των τυπικών διαδικασιών, ο κόσμος άρχισε να διαλύεται, με τα γέλια και τις κουβέντες να γεμίζουν τον αέρα. Η Άννα ήπιε μια γουλιά από τη σαμπάνια της και κοίταξε τον Όλιβερ, με τα μάτια της να συναντούν τα δικά του για μια στιγμή πριν απομακρυνθούν. Ο Όλιβερ το διαισθάνθηκε – τις ανομολόγητες ερωτήσεις, την αβεβαιότητα και τη σιωπηλή προσμονή για το τι θα επακολουθούσε.