Ο φορητός υπολογιστής του καθόταν στο τραπέζι του άλλου δωματίου, κρατώντας ακόμα το μυστικό που τους είχε φέρει σε αυτή την επισφαλή στιγμή. Καθώς στέκονταν μέσα στη χαρούμενη γιορτή, ο καθένας τους είχε έντονη επίγνωση ότι η επόμενη συνάντησή τους θα αποτελούσε σημείο καμπής, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Και έτσι, με τα ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι, αναμείχθηκαν με τους καλεσμένους τους, ενώ το βάρος των ανείπωτων λέξεων δέσποζε, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθεί.
Καθώς το πλήθος συνέχιζε να απολαμβάνει τις γιορτές, ο Όλιβερ ήξερε ότι δεν μπορούσε να το αφήσει να συνεχιστεί άλλο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άγγιξε απαλά το χέρι της Άννας, τραβώντας την μακριά από τους εορτασμούς σε μια ήσυχη γωνιά. “Άννα, πρέπει πραγματικά να μιλήσουμε”, είπε, με τη φωνή του να μεταφέρει έναν επείγοντα χαρακτήρα που ήταν αδύνατο να αγνοήσει.