Μπαίνοντας στο αυτοκίνητό του, ο Όλιβερ έτρεξε στον χώρο του γάμου, ελπίζοντας ότι η κίνηση δεν θα τον έκανε να αργήσει πολύ. Ο ήλιος ήταν μια καυτή κάψα, που βυθιζόταν νωχελικά στον ορίζοντα, σαν να είχε παραιτηθεί κι αυτός από το να φτάσει ο Όλιβερ εγκαίρως στο γάμο. Οι αρθρώσεις των δαχτύλων του είχαν ασπρίσει, πιάνοντας το τιμόνι από απογοήτευση. Ο τόπος του γάμου, το κάστρο Αρτάνια, φαινόταν πολύ μακριά καθώς κοίταζε το ρολόι στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Έγραφε “5:47 μ.μ.” και κάθε λεπτό που περνούσε τον έκανε να αργεί όλο και περισσότερο.
Η κόρνα του αυτοκινήτου ακουγόταν σαν να τον κορόιδευε, αυξάνοντας το άγχος του. “Γιατί σήμερα Γιατί τώρα;”, σκέφτηκε ο Όλιβερ. Ως φωτογράφος γάμων το να αποτυπώνει στιγμές χαράς ήταν το έργο της ζωής του. Αλλά αυτή τη στιγμή, η δική του ευτυχία έμοιαζε μακριά, κρυμμένη πίσω από το αυξανόμενο αίσθημα απογοήτευσης.