Η Έμιλι σταμάτησε, νιώθοντας μπερδεμένη. “Περίμενε!”, φώναξε, αλλά η γυναίκα δεν κοίταξε πίσω. Για μια στιγμή, η Έμιλι απλώς στεκόταν εκεί, μπερδεμένη και μόνη. Ένιωσε το κρύο αεράκι στο δέρμα της και άκουσε τους μακρινούς ήχους των κυμάτων. “Γιατί έτρεξε;”, αναρωτήθηκε δυνατά η Έμιλι. Κοίταξε τον εαυτό της- τα ρούχα της ήταν κανονικά και τίποτα δεν φαινόταν να μην είναι στη θέση του. Γύρισε για να ελέγξει αν κάτι περίεργο συνέβαινε πίσω της, αλλά δεν υπήρχε τίποτα ασυνήθιστο. Τότε η Έμιλι κοίταξε ξανά ψηλά, αλλά η γυναίκα είχε φύγει.
Η Έμιλι ένιωσε ένα μείγμα σύγχυσης και φόβου. Το φοβισμένο πρόσωπο της γυναίκας έμεινε στο μυαλό της. “Τι συνέβη μόλις τώρα;”, αναρωτήθηκε η Έμιλι, αλλά η σιωπηλή παραλία δεν έδωσε καμία απάντηση. “Σε παρακαλώ, γύρνα πίσω!”, φώναξε η Έμιλι πίσω από τη γυναίκα που έφυγε. Αλλά ήταν ανώφελο. Η γυναίκα και ο σκύλος της εξαφανίστηκαν πίσω από τον αμμόλοφο, αφήνοντας την Έμιλι για άλλη μια φορά στην απόκοσμη μοναξιά.