Ο Τζακ ήξερε ότι έπρεπε να ανακαλύψει την αλήθεια. Αλλά πρώτα έπρεπε να ξεφύγει από αυτή τη συζήτηση το συντομότερο δυνατό. Ένιωθε σαν να μην μπορούσε να αναπνεύσει. Έτσι κατάφερε να βάλει ένα ευγενικό χαμόγελο και είπε: “Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας”, έκανε μια παύση, “είμαι καλά. Υπάρχει κάτι άλλο που χρειάζεστε;”
“Ω, μην ανησυχείτε”, είπε, χαμογελώντας ζεστά, και μετά έβαλε το χέρι της στην τσάντα της. “Περιμένετε ένα λεπτό”, πρόσθεσε καθώς του έδινε μια λευκή επαγγελματική κάρτα. “Εδώ είναι η επαγγελματική μου κάρτα. Συγγνώμη για τον καφέ”, έδειξε το λερωμένο πουκάμισό του, “Μήπως η τσάντα μου μπήκε στο δρόμο σας και σας έκανε να σκοντάψετε;” “Η βοηθός μου θα το τακτοποιήσει. Ζητώ και πάλι συγγνώμη”