Η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα και η δυσπιστία έπνιγε τα λόγια του: “Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό”, ψιθύρισε σιωπηλά. “Είναι αδύνατον.” Ο κόσμος γύρω του επιβράδυνε και σταμάτησε- η κουβέντα των συναδέλφων του πιλότων και οι ήχοι των επιβατών που επιβιβάζονταν στο αεροπλάνο έσβησαν στην ανυπαρξία. Η προσοχή του ήταν στραμμένη αποκλειστικά σε εκείνη.
Είχε τα ίδια απαλά μάτια, τα ίδια κυματιστά μαλλιά, ακόμα και οι χειρονομίες της ήταν οικείες. Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε καθώς συνέχισε να την κοιτάζει. Αλλά δεν μπορούσε να είναι αληθινή, σωστά Αυτό έπρεπε να είναι κάποιο είδος σουρεαλιστικής, γλυκόπικρης ψευδαίσθησης.