Ο λύκος, που μέχρι τώρα ήταν μια δέσμη σφιγμένης ενέργειας και επιφυλακτικής επιφυλακτικότητας, άρχισε να κινείται. Με αποφασιστικά βήματα, περπάτησε προς την πόρτα, με τις κινήσεις του να είναι σκόπιμες και σαφείς. Σταμάτησε, γύρισε το κεφάλι του για να κοιτάξει την Κέιτι, σαν να βεβαιωνόταν ότι την πρόσεχε.
Τα μάτια της Κέιτι άνοιξαν από έκπληξη. Η συμπεριφορά του λύκου ήταν τόσο έξω από τον χαρακτήρα του από την επιθετική στάση που είχε δείξει αρχικά. Φαινόταν σαν να την προσκαλούσε, σαν να την παρότρυνε να την ακολουθήσει. Υπήρχε μια εξυπνάδα στο βλέμμα του, μια σιωπηλή επικοινωνία που ήταν εκπληκτική και μυστηριώδης.