Η ορμή της αδρεναλίνης που διαπερνούσε το σώμα της Κέιτι έκανε τα πάντα να μοιάζουν σουρεαλιστικά, θολώνοντας την ικανότητά της να αναγνωρίσει τη φωνή που φώναζε το όνομά της. Καθώς όμως κοίταξε προς την κατεύθυνση του ήχου, η διαύγεια χτύπησε – ήταν ο Πίτερ, που κατάφερε με κάποιο τρόπο να τη βρει ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο.
Ωστόσο, ο λύκος, μη γνωρίζοντας τον Πίτερ, ενήργησε σύμφωνα με το ένστικτό του και άρχισε να ορμάει προς το μέρος του. Αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο αστραπιαία, η Κέιτι μπήκε γρήγορα μπροστά από τον Πίτερ, έτοιμη να τον προστατεύσει. Ως εκ θαύματος, ο λύκος σταμάτησε την επίθεσή του λίγο πριν τους φτάσει, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή την αντιπαράθεση.