Ωστόσο, η Μαριάν συνέχισε, με τον τόνο της καταπραϋντικό. “Θα επιστρέψω. Το υπόσχομαι”, ψιθύρισε. Τα αυτιά του λύκου τεντώθηκαν, σχεδόν σαν να καταλάβαινε με κάποιο τρόπο τη Μαριάν. Με μια τεταμένη παύση, επέτρεψε στη Μαριάν να βγει από το παρεκκλήσι.
Στο διάδρομο, ο αδελφός Παύλος έδωσε γρήγορα εντολή σε μερικούς εθελοντές που είχαν απομείνει να σφραγίσουν την κύρια είσοδο, διασφαλίζοντας ότι κανείς άλλος δεν θα περιπλανιόταν σε κίνδυνο. Εν τω μεταξύ, η Μαριάν έτρεξε σε μια μικρή ντουλάπα με προμήθειες που διατηρούσε η εκκλησία για την κοινωνική δράση – εκεί φυλάσσονταν επίδεσμοι, απολυμαντικά και κουβέρτες για τους άστεγους.