Μια τεταμένη στιγμή παρατάθηκε σαν μια αιωνιότητα. Τότε, αργά, ο λύκος απομακρύνθηκε από το τραυματισμένο ζώο στο πάτωμα. Ένα κύμα ανακούφισης κατέκλυσε τη Μαριάν – αυτό ήταν ένα σημάδι άδειας. Προσεκτικά, πίεσε το πανί στην πληγή, το ζώο τινάχτηκε ελαφρά, αλλά κατά τα άλλα ήταν πολύ αδύναμο για να διαμαρτυρηθεί.
Ο αδελφός Πολ έδωσε στη Μαριάν ένα ρολό με επιδέσμους. Τύλιξε το πλευρό του ζώου με τρεμάμενα χέρια, περιμένοντας κάθε δευτερόλεπτο ο λύκος να σπάσει από προστατευτική οργή. Ωστόσο, ο λύκος απλώς παρακολουθούσε, λαχανιάζοντας απαλά, με το βλέμμα του να πετάγεται ανάμεσα στο πρόσωπο της Μαριάν και το ζώο, σαν να ζύγιζε την πρόθεση κάθε κίνησης.