Η Μαριάν περπάτησε γοργά στο στενό λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγούσε στην εκκλησία, με τον βραδινό αέρα να τσιμπάει τα μάγουλά της. Έσφιξε σφιχτά το σάλι της γύρω από τους ώμους της, με τη ζεστή λάμψη των βιτρό παραθύρων της εκκλησίας να την καλεί να προχωρήσει. Ήταν μια κουραστική μέρα και έβρισκε παρηγοριά σε αυτές τις ήσυχες στιγμές πριν από την νυχτερινή αγρυπνία.
Ο γνώριμος ήχος των καμπανών που χτυπούσαν απαλά στον πύργο από πάνω της έφερε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της. Η εκκλησία ήταν το ιερό της, ένα μέρος όπου οι έγνοιες του κόσμου ξεθώριαζαν κάτω από το απαλό τρεμόσβημα του φωτός των κεριών και τον παρηγορητικό ρυθμό των ψιθυριστών προσευχών.