Καθώς η Μαριάν πέρασε τις βαριές ξύλινες πόρτες, την υποδέχτηκε η μυρωδιά του γυαλισμένου ξύλου και του θυμιάματος, ένα μείγμα που πάντα φαινόταν να τη γειώνει. Λίγοι πιστοί ήταν ήδη διασκορπισμένοι ανάμεσα στα στασίδια, με τα κεφάλια σκυμμένα σε σιωπηλή περισυλλογή. Έκανε νεύμα στον αδελφό Παύλο, ο οποίος άναβε κεριά κοντά στην Αγία Τράπεζα, με το πρόσωπό του γαλήνιο και συγκεντρωμένο.
Παίρνοντας τη συνηθισμένη της θέση κοντά στη μέση του παρεκκλησίου, η Μαριάν έκλεισε τα μάτια της και άφησε μια μεγάλη ανάσα. Το βάρος της ημέρας φάνηκε να φεύγει ελαφρώς καθώς εγκαταστάθηκε στην ήρεμη ατμόσφαιρα.