Με τα χρόνια, η εκκλησία είχε γίνει ένας φάρος για όσους είχαν ανάγκη. Είτε φιλοξενούσε άστεγους, είτε διοργάνωνε συγκεντρώσεις τροφίμων, είτε απλώς προσέφερε ένα αυτί που άκουγε, η εκκλησία ήταν ένα καταφύγιο με όλη τη σημασία της λέξης.
Η Μαριάν άνοιξε το υμνολόγιο της και τα δάχτυλά της διέτρεξαν τις φθαρμένες άκρες των σελίδων του. Είχε χαθεί στη σκέψη της, αναλογιζόμενη τη γραφή της βραδιάς, όταν ένας άγνωστος ήχος διέκοψε τη συγκέντρωσή της – ένα μακρινό αλλά έντονο θρόισμα, σαν κάτι να κινείται γρήγορα στις σκιές έξω.