Παγιδευμένη ανάμεσα στην προσοχή και τη συμπόνια, η Μαριάν έμεινε στη θέση της, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά στα πλευρά της. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από τον λύκο, του οποίου οι φαρδιοί ώμοι ανέβαιναν και έπεφταν με κάθε σφιγμένη ανάσα. Η σιωπή της δυσπιστίας γέμισε την εκκλησία, πυκνή σαν λιβάνι. Τι στο καλό κουβαλούσε
Ο αδελφός Παύλος, ο επικεφαλής διαχειριστής της εκκλησίας, έσπευσε μέσα με έναν φακό, καλώντας όλους να παραμείνουν ήρεμοι. “Παρακαλώ, προχωρήστε προς την έξοδο!” έδωσε εντολή, με τη φωνή του να αντηχεί από τις πέτρινες κολώνες. Μια δίνη από ράσα και πανικόβλητα βήματα σύντομα έφραξαν τον διάδρομο, με το πλήθος να σπεύδει να ακολουθήσει την κατεύθυνσή του.