Ωστόσο, η έκκλησή της αντιμετωπίστηκε με απροθυμία. Οι συνάδελφοί της καθηγητές κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με ανησυχία, ο δισταγμός τους ήταν ορατός στις αδέξιες κινήσεις τους και στην τεταμένη σιωπή που ακολούθησε το αίτημά της. “Έχει ειδοποιηθεί η αστυνομία”, απάντησε τελικά ένας από αυτούς, με τη φωνή του σταθερή, αλλά τα μάτια του απέφευγαν το έντονο βλέμμα της Τίνας. “Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο”
Η καρδιά της Τίνας βούλιαξε. Η έκκληση στη φωνή της γινόταν όλο και πιο απελπισμένη καθώς προσπαθούσε να τους μεταπείσει. “Αλλά δεν μπορούμε απλώς να περιμένουμε. Κι αν είναι πολύ αργά;” Ωστόσο, παρά τις εκκλήσεις της, η αποφασιστικότητα στα μάτια των καθηγητών παρέμεινε αμετάβλητη. Είχαν πάρει την απόφασή τους, αφήνοντας την Τίνα να στέκεται στον άδειο διάδρομο, νιώθοντας το βάρος της κατάστασης να την πιέζει.