Αφού τελείωσε, επικράτησε νέα σιωπή στη γραμμή. Έμοιαζε με αιώνες καθώς η Τίνα στεκόταν εκεί με το τηλέφωνό της στο χέρι, περιμένοντας να πει κάτι ο κτηνίατρος. Άκουγε τη δική της αναπνοή, γρήγορη και ρηχή, και την απόκοσμη σιωπή των διαδρόμων. Ήλπιζε σε κάποια λόγια σοφίας ή ένα σχέδιο, οτιδήποτε για να βοηθήσει το αδύναμο πλάσμα που είχε μπροστά της.
Ωστόσο, εκείνη την ήσυχη στιγμή, η Τίνα συνειδητοποίησε κάτι ανησυχητικό – ο κτηνίατρος δεν ήξερε περισσότερα για το μυστηριώδες πλάσμα από ό,τι εκείνη. Ακόμα κι έτσι, κατάλαβε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή, ειδικά όταν εκείνη της εξήγησε πώς η κατάσταση του πλάσματος χειροτέρευε. Ξαφνικά, η Τίνα ξαφνιάστηκε από το δυνατό, θλιμμένο ουρλιαχτό του λύκου. Η δυνατή κραυγή του γέμισε το δωμάτιο, κάνοντας την επείγουσα κατάσταση της στιγμής ακόμα πιο ξεκάθαρη.