Με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, η Τίνα ακολούθησε τον λύκο καθώς την οδηγούσε έξω από την κεντρική πόρτα και στο ύπαιθρο. Ο κρύος αέρας δάγκωνε το δέρμα της, αλλά δεν το πρόσεξε σχεδόν καθόλου. Ο λύκος κινήθηκε με σκοπό, ρίχνοντας κατά διαστήματα μια ματιά πίσω για να βεβαιωθεί ότι την ακολουθούσε ακόμα. Πίσω της άκουσε τους ήχους των αστυνομικών που απομακρύνονταν φοβισμένοι, με τις φωνές τους να σβήνουν στο βάθος.
Καθώς ο λύκος διέσχιζε το δροσερό έδαφος και κατευθυνόταν προς το δάσος, η Τίνα επιτάχυνε το βηματισμό της, αποφασισμένη να ακολουθήσει. Παρά το φόβο και την αβεβαιότητα, η Τίνα ήξερε ότι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Η αίσθηση του επείγοντος γινόταν όλο και πιο έντονη γύρω τους, κάνοντας κάθε θρόισμα φύλλου και κάθε μακρινό χτύπημα κουκουβάγιας να μοιάζει πιο έντονο.