“Τίνα, πρέπει να το δεις αυτό!” Η φωνή του Τζέιμς αντηχούσε από το πηγάδι, αναμεμειγμένη με σοκ και μια δόση φόβου. Η Τίνα πλησίασε, με την καρδιά της να χτυπάει με ανακούφιση και λίγο φόβο. Κοιτάζοντας στο σκοτεινό χώρο που φωτιζόταν από το φακό του Τζέιμς, παρατήρησε κάτι – υπήρχε κίνηση, μικρές μορφές που έτρεχαν γύρω της και έμοιαζαν ακριβώς με τα παράξενα πλάσματα που είχε φέρει ο λύκος στο σχολείο.
Η ψυχρή συνειδητοποίηση την κατέκλυσε, στέλνοντας ένα ρίγος στη σπονδυλική της στήλη: δεν ήταν μόνοι τους. Ο λύκος που είχε εισβάλει στο σχολείο, προκαλώντας χάος και σύγχυση, ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου μυστηρίου, που βρισκόταν κρυμμένο κάτω από τη γη σε αυτό το ξεχασμένο πηγάδι. Καθώς το φως του Τζέιμς χόρευε πάνω από τις μορφές που κινούνταν από κάτω, της φώναξε: “Είναι τα ίδια πλάσματα, Τίνα;”