Ο χρόνος περνούσε ατελείωτα καθώς οι δυο τους κάθονταν σκυφτοί στην αποστειρωμένη αίθουσα αναμονής, παρακολουθώντας τους δείκτες του ρολογιού να κάνουν τους ατελείωτους κύκλους τους. Η Τίνα έσφιγγε τα χέρια της, το μυαλό της στριφογύριζε από πιθανότητες, η μία πιο ανησυχητική από την άλλη. Κι αν τα πλάσματα ήταν πολύ τραυματισμένα Κι αν ο κτηνίατρος δεν μπορούσε να τα βοηθήσει Ποτέ δεν είχε νιώσει πιο αδύναμη. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να περιμένουν και να ελπίζουν.
Μετά από λίγο, ο κτηνίατρος άνοιξε την πόρτα και τους καλωσόρισε μέσα με ένα χαμόγελο. Τους ενημέρωσε ότι είχαν φτάσει πάνω στην ώρα και ότι οι προσπάθειές τους είχαν καταφέρει να σώσουν τα ζώα. Η Τίνα, νιώθοντας ένα μείγμα ανακούφισης και περιέργειας, στράφηκε προς τον κτηνίατρο και ζήτησε μια εξήγηση.