Συνειδητοποίησε ότι, παρά το δεσμό τους, ήταν τελικά ένα άγριο ζώο με ισχυρά ένστικτα και ότι δεν ήταν ποτέ πραγματικά ασφαλές να αφήσει τη φρουρά της να πέσει κοντά του. Όσο κι αν την πονούσε, ήξερε ότι έπρεπε να αναλάβει δράση για να προστατεύσει τον εαυτό της.
Πέρασε τις επόμενες μέρες προετοιμάζοντας την αναχώρησή του, αποχαιρετώντας το φίδι που είχε γίνει τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής της. Τότε, ένα πρωί έφτασε η μέρα που φοβόταν. Όταν ήρθαν οι διασώστες για να πάρουν τον Ρέτζι, η Κασσάνδρα πάλεψε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Χάιδεψε για τελευταία φορά τα λέπια του Ρέτζι, ψιθυρίζοντας τον αποχαιρετισμό της.