Παρά τα επιφυλακτικά βλέμματα και τις σιωπηλές συζητήσεις, η Κασσάνδρα δεν πτοήθηκε. Είχε υιοθετήσει τον Ρέτζι από ένα κέντρο διάσωσης εξωτικών ζώων, αφού τον είχε εγκαταλείψει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, και ο δεσμός τους ήταν ακλόνητος. Οι γείτονές της δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον δεσμό που μοιραζόταν με το φίδι. Δεν πρόσεξαν τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια του Reggie έμοιαζαν να λάμπουν από κατανόηση όταν του μιλούσε η Cassandra ή τον τρόπο με τον οποίο της χάιδευε τρυφερά το μάγουλο με το φολιδωτό κεφάλι του, σαν να την καθησύχαζε ότι ήταν εκεί για εκείνη.
Ένα φίδι ήταν ο ιδανικός σύντροφος για το ταπεινό της σπίτι, καθώς απαιτούσε ελάχιστη φροντίδα και δεν γαύγιζε αδιάκοπα όπως ο μικροσκοπικός σκύλος της γειτόνισσας. Επιπλέον, δεν είχε προκαλέσει καμία ενόχληση μέχρι στιγμής. Ο Ρέτζι δεν είχε κάνει ποτέ καμία προσπάθεια να πειράξει την ίδια ή κάποιον από τους επισκέπτες που ερχόταν για επίσκεψη. Μακάρι οι γείτονές της να σταματούσαν τις αδιάκοπες, αδικαιολόγητες προειδοποιήσεις τους.