Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, η παράνοιά της εντεινόταν. Κάθε μπιπ των μηχανημάτων έμοιαζε με αντίστροφη μέτρηση για κάτι αναπόφευκτο. Όσο περισσότερο το προσωπικό αντάλλασσε ματιές, τόσο περισσότερο η Τζένιφερ έπειθε τον εαυτό της ότι γνώριζαν τα πάντα – για την ηχογράφηση, για το σχέδιό της, για την παράξενη συζήτηση που είχε κρυφακούσει.
Ήταν θέμα χρόνου να την αντιμετωπίσει κάποιος. Ο φόβος την έτρωγε, αμείλικτος, καθώς βρισκόταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αβοήθητη και μόνη, αναρωτώμενη αν είχε κάνει ένα τρομερό λάθος.