Για το υπόλοιπο της διαμονής της, η Τζένιφερ δεν μπορούσε να αποβάλει την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εξέταζε εξονυχιστικά κάθε νοσοκόμα, κάθε γιατρό που έμπαινε στο δωμάτιό της. Έδινε μεγάλη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους. Κι αν η διάγνωση ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που της έλεγαν οι γιατροί
Κάθε φορά που την επισκεπτόταν ο Δρ Χάρις, το ζεστό του χαμόγελο και ο παρηγορητικός τόνος του ενίσχυαν την ανησυχία της. Δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί: μήπως ήταν η φωνή του στην ηχογράφηση Ήταν αυτός που μιλούσε σε χαμηλούς τόνους, ανησυχώντας μήπως τον πιάσουν