Αλλά ο πόνος χειροτέρευε σταθερά, μεταμορφώθηκε από έναν αμβλύ, διαχειρίσιμο πόνο σε κάτι πιο οξύ – κάτι που την έτρωγε μέρα και νύχτα. Στην αρχή προσπάθησε να τον απορρίψει, όπως έκανε πάντα. Η Τζένιφερ δεν ήταν ο τύπος που παραπονιόταν ή έτρεχε σε γιατρό με το πρώτο σημάδι προβλήματος.
Επίσης, με το ανησυχητικά υψηλό κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, η Τζένιφερ ήταν αποφασισμένη να αποφύγει κάθε κατάσταση που θα την ανάγκαζε να ξοδέψει χιλιάδες ευρώ σε ιατρικούς λογαριασμούς. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αντέξει άλλη μια έκπληξη σε ένα σύστημα που ήδη επιβαρυνόταν από την εκτίναξη των τιμών.