Τότε ήρθε το πρωί που δεν μπορούσε να σταθεί όρθια. Η Τζένιφερ μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι πριν καταρρεύσει, διπλωμένη από την αγωνία, με το χέρι της να είναι σφιχτά πατημένο στο πλευρό της, καθώς στο μέτωπό της σχηματίζονταν χάντρες ιδρώτα.
Ο οξύς, αδυσώπητος πόνος ήταν αφόρητος και για πρώτη φορά ένιωσε πραγματικό φόβο να τρώει τα σωθικά της. Κάτι δεν πήγαινε καλά – σοβαρά δεν πήγαινε καλά. Με δισταγμό, η Τζένιφερ κατευθύνθηκε προς τα επείγοντα περιστατικά.