Ο Τζόζεφ ξύπνησε νωρίς εκείνο το πρωί, ο ήλιος μόλις που ξεπρόβαλλε από τον ορίζοντα. Πήρε τον κυνηγετικό του εξοπλισμό και ξεκίνησε για το δάσος, με τις μπότες του να τρίζουν στα πεσμένα φύλλα που ήταν γεμάτα στο έδαφος. Κυνηγούσε σε αυτά τα δάση όλη του τη ζωή, αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά. Δεν μπορούσε να διώξει την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο αέρας ήταν φορτισμένος, σχεδόν ηλεκτρικός, και η καρδιά του χτυπούσε με ανυπομονησία.
Καθώς ο Τζόζεφ περπατούσε βαθύτερα μέσα στο δάσος, δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την ομορφιά των δέντρων, τον τρόπο με τον οποίο το φως του ήλιου φιλτράρονταν μέσα από τα φύλλα και δημιουργούσε ένα διάστικτο μοτίβο στο δάσος. Ήταν τόσο απορροφημένος στις σκέψεις του που δεν πρόσεξε το ξέφωτο μέχρι που έφτασε σχεδόν σε αυτό.