Όσο περισσότερο την παρακολουθούσε, τόσο περισσότερο πείθονταν ότι αυτές οι χειρονομίες ήταν μια μορφή επικοινωνίας, ενδεχομένως μια κραυγή για βοήθεια. Αποφασισμένη να καταλάβει, η Σάντρα στηρίχθηκε στη διαίσθησή της, συνθέτοντας τα σιωπηλά μηνύματα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να μεταφέρει η γυναίκα. Κάθε φορά που ο άντρας κοίταζε αλλού, τα λεπτεπίλεπτα χέρια της κινούνταν με επιτακτικότητα, λέγοντας μια ιστορία που η Σάντρα μόλις είχε αρχίσει να ξετυλίγει. Και τότε, ξαφνικά, έκανε κλικ…
“Ωχ όχι”, ψιθύρισε η Σάντρα στον εαυτό της, με ένα κύμα συνειδητοποίησης να την κατακλύζει. “Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό” Ξαφνικά, κατάλαβε γιατί είχε νιώσει μια στιγμιαία ανησυχία για τη γυναίκα, ακόμα και χωρίς να γνωρίζει όλη την ιστορία. Της θύμιζε πάρα πολύ μια σκοτεινή μέρα που νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω της. Και όλα αυτά συνδέονταν με τη σιωπηλή γλώσσα των χεριών της.