Αυτή η στιγμή της αναγνώρισης έφερε τη Σάντρα πίσω σε ένα κεφάλαιο της δικής της ζωής που είχε προσπαθήσει τόσο σκληρά να κλείσει. Μια εποχή που κι εκείνη ήταν μικρό παιδί, κάνοντας παρόμοια σήματα με τα χέρια της σε ένα γεμάτο δωμάτιο, παρακαλώντας σιωπηλά κάποιον να την προσέξει, να καταλάβει τις σιωπηλές κραυγές της για βοήθεια. Αλλά τότε, κανείς δεν το έκανε.
Το είχε δει κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής στην τηλεόραση και της είχε μείνει. Η Σάντρα κοίταξε τα χέρια της και κράτησε τον αντίχειρά της χωμένο στην παλάμη της, με τα δάχτυλά της να διπλώνονται πάνω του, παγιδεύοντας συμβολικά τον αντίχειρά της. Το θυμόταν ακόμα. Και το είχε θυμηθεί την ημέρα που το είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Ήταν το σήμα για βοήθεια. Ήξερε τότε ότι θα το χρειαζόταν μια μέρα, και όντως το χρειάστηκε..