Δυστυχώς, όταν έφτασε στο σημείο να το χρησιμοποιήσει, κανείς άλλος δεν το πρόσεξε. Ή ίσως δεν ήθελαν να το προσέξουν. Η Σάντρα έκλεισε τα μάτια της, αναπολώντας το γεγονός. Η ανάμνηση ήταν μια σκιά, που καραδοκούσε πάντα, μια υπενθύμιση του όρκου που είχε δώσει στη μοναξιά της καρδιάς της. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι αν έβλεπε ποτέ ξανά αυτές τις σιωπηλές εκκλήσεις, θα ενεργούσε διαφορετικά- θα ήταν η βοήθεια που δεν έλαβε ποτέ.
Τώρα, καθώς στεκόταν στον διάδρομο του αεροπλάνου, αυτή η υπόσχεση αντηχούσε δυνατά στο μυαλό της. Οι χειρονομίες της γυναίκας, που έμοιαζαν τόσο πολύ με τις δικές της πριν από χρόνια, αναζωπύρωσαν την αποφασιστικότητα μέσα στη Σάντρα. Αυτή τη φορά, δεν θα παρακολουθούσε απλώς. Αυτή τη φορά, θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να καταλάβει και να βοηθήσει. Γιατί ήξερε πολύ καλά την απελπισία του να μην την βλέπει κανείς, τα σήματα να χάνονται μέσα στον θόρυβο του κόσμου γύρω της. Και αρνήθηκε να αφήσει την ιστορία να επαναληφθεί στη δική της βάρδια.