Τα χέρια του, που είχαν ακουμπήσει χαλαρά στα πλευρά του, τώρα έτρεμαν ελαφρώς, προδίδοντας την ξαφνική του ανησυχία καθώς προσπαθούσε να κατανοήσει. “Συμβαίνει κάτι;” τόλμησε, με τη φωνή του γεμάτη αβεβαιότητα. Το βλέμμα του αξιωματικού παρέμεινε αμετακίνητο, καθώς εκείνος απάντησε: “Θα πρέπει να το συζητήσουμε αυτό έξω από το αεροσκάφος, κύριε” Ο τόνος του δεν άφησε περιθώρια για αντιρρήσεις, μεταδίδοντας μια αίσθηση επείγοντος που δεν άφηνε περιθώρια για αμφιβολίες.
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα παρέμεινε σιωπηλή, με τα μάτια της να περιφέρονται ανάμεσα στους αξιωματικούς, αντανακλώντας ένα μείγμα φόβου και σύγχυσης. Μια γυναίκα αξιωματικός βγήκε μπροστά, τοποθετώντας απαλά το χέρι της στον ώμο της γυναίκας ως σήμα ότι ήταν ώρα να κινηθούν. Μετά από μια στιγμή, βαριά από δισταγμό, η γυναίκα έκανε ένα ελαφρύ νεύμα, συναινώντας στην άδηλη οδηγία της αξιωματικού. Με αυτό το μικρό νεύμα, έδειξε ότι καταλάβαινε ότι ο αξιωματικός ήταν εκεί για να βοηθήσει και ένιωθε λίγο πιο ασφαλής γνωρίζοντας ότι την πήγαιναν σε ένα ασφαλέστερο μέρος.