Καθώς οι ώρες περνούσαν με κόπο, η Κασσάνδρα βρέθηκε παγιδευμένη σε έναν ιστό έντασης. Κάθε χτύπημα του τηλεφώνου της της προκαλούσε ένα τίναγμα προσμονής, για να υποχωρήσει στην άβυσσο της αβεβαιότητας όταν δεν ήταν η κλήση που περίμενε. Μόνο όταν έπεσε το πέπλο του αργά το βράδυ, έλαβε τελικά την κλήση που έκρυβε τη μοίρα της. Απαντώντας, η φωνή της, διανθισμένη με ένα μείγμα ανυπομονησίας και τρόμου, βροντοφώναξε στο ακουστικό: “Λοιπόν;”! Ακροβατούσε στην άκρη των νεύρων της, παλεύοντας να συγκρατήσει τη θύελλα των συναισθημάτων που βρισκόταν μέσα της.
Αυτό που έμοιαζε με μια αιωνιότητα καθυστέρησε καθώς ο Δρ Χάνσον ετοιμαζόταν να μιλήσει. Και μόνο το καθάρισμα του λαιμού του έστειλε την καρδιά της Κασσάνδρας να πέσει σε μια άβυσσο τρόμου. Η σιωπή κρεμόταν βαριά στον αέρα, γεμάτη άγχος και φόβο. Ένιωθε σαν να επρόκειτο να καταφέρει ένα καταστροφικό χτύπημα, και εκείνη στηρίχθηκε, με τη λαβή της να ασφυκτιά στην άκρη του τραπεζιού και το σώμα της να ακουμπάει βαριά στον στιβαρό σκελετό του. Μια σιωπηλή ικεσία αντηχούσε στα όρια του μυαλού της: “Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, ας είναι καλά νέα”. Με κομμένη την ανάσα, περίμενε όταν ο Δρ Χάνσον άνοιξε τελικά τα χείλη του για να μιλήσει…