Ήταν μια τυπική ώρα αιχμής το πρωί της Δευτέρας στο μετρό και όλοι έσπρωχναν και έσπρωχναν για να φτάσουν εγκαίρως στον προορισμό τους. Ο Αμίρ είχε συνηθίσει τη φασαρία στο σταθμό του μετρό. Καθώς περίμενε το τρένο του, σκανάριζε το πλήθος των επιβατών που έτρεχαν δίπλα του, χαμένοι στον κόσμο τους.
Μέσα στο χάος, κάτι τράβηξε το βλέμμα του. Έπρεπε να ξανακοιτάξει γιατί το έβλεπε πραγματικά αυτό; Μέσα στη θάλασσα των ανθρώπων, υπήρχε ένας σκύλος, που καθόταν ήσυχα στην πλατφόρμα. Αρχικά, υπέθεσε ότι ο σκύλος πρέπει να ανήκε σε κάποιον, ίσως σε κάποιον επιβάτη που περίμενε το επόμενο τρένο. Καθώς όμως παρατηρούσε τον σκύλο πιο προσεκτικά, συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνος του, χωρίς να φαίνεται ο ιδιοκτήτης του.