Μια μέρα, ο Αμίρ έγινε μάρτυρας ενός ατυχήματος όπου κάποιοι ανάγκασαν τον σκύλο να βγει από το βαγόνι του μετρό, αφήνοντάς τον ξεκρέμαστο και μπερδεμένο στο πάτωμα του σταθμού. Παρά τις προσπάθειες του Αμίρ να παρέμβει, ο συρμός είχε ήδη αναχωρήσει, αφήνοντας τον σκύλο πίσω να τρέχει άσκοπα ανάμεσα στους επιβάτες που δεν έδιναν καμία σημασία στη δυστυχία του.
Ο Αμίρ μπορούσε να δει από το παράθυρο ότι ο σκύλος συμπεριφερόταν περίεργα, φαινόταν αποπροσανατολισμένος και κινούνταν ακανόνιστα ανάμεσα στο πλήθος, αλλά ήταν ανήμπορος να βοηθήσει καθώς το τρένο απομακρυνόταν. Ο Αμίρ δεν άντεχε να βλέπει το σκυλάκι να υποφέρει. Αυτό του ράγισε την καρδιά.