Δεν υπήρχε χρόνος για περισυλλογή. Τη στιγμή που η υπογραφή του Ρόχαν κοσμούσε το έντυπο συγκατάθεσης, οι γιατροί ανέλαβαν αμέσως δράση και έσπευσαν να ετοιμάσουν μια αίθουσα χειρουργείου. Φαινόταν ότι δεν είχαν περάσει παρά λίγα δευτερόλεπτα πριν επιστρέψουν για να τον προετοιμάσουν για την επικείμενη επέμβαση.
Καθώς ο Ρόχαν μεταφερόταν γρήγορα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του νοσοκομείου, η ανησυχία του μεγάλωνε. Ο ξέφρενος ρυθμός με τον οποίο περιηγήθηκαν στους πολυσύχναστους διαδρόμους υπογράμμιζε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι θεατές περνούσαν βιαστικά μέσα από το χώρο, κατευθυνόμενοι προς το χειρουργείο.
Η χειρουργική σουίτα ήταν μια αποστειρωμένη, αυστηρή έκταση κάτω από την αδυσώπητη λάμψη των φώτων της οροφής. Αντηχούσε από απαλό μουρμουρητό και το μεταλλικό κροτάλισμα των χειρουργικών εργαλείων. Ξαπλωμένος στο χειρουργικό κρεβάτι, το πρόσωπο του Ροχάν αντανακλούσε την εσωτερική του αναταραχή – μια δίνη φόβου και ανησυχίας. Οι επιμελείς νοσοκόμες κινούνταν γύρω του με αποτελεσματικές αλλά προσεκτικές κινήσεις, καθώς προετοιμάζονταν για μια απρόβλεπτη χειρουργική επέμβαση. Το κρύο τσίμπημα του αντισηπτικού στο δέρμα του ενίσχυσε την επίγνωση της επικείμενης αβεβαιότητας. Αναζητώντας διέξοδο από την ανησυχητική φασαρία, έκλεισε τα μάτια του και οι σκέψεις του επέστρεψαν στον ήπιο ρυθμό της ποιμενικής του ζωής. Και τότε, πριν το καταλάβει, το αναισθητικό έπιασε τόπο και οι μύες του άρχισαν να χαλαρώνουν…