Ο Rohan ανακάλυψε ότι η φήμη ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ενώ του προσέφερε αναγνώριση και ενσυναίσθηση, αποκάλυψε επίσης την επιφανειακή συμπεριφορά των ανθρώπων. Οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε τον κορόιδευαν τώρα τον πλησίαζαν με συγγνώμες. Ωστόσο, αντί να ζητήσει εκδίκηση, ο Rohan επέλεξε να συγχωρήσει.
Χρησιμοποίησε τη μοναδική του θέση όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να εκπαιδεύσει. Ήταν μια ζωντανή μαρτυρία της πανάρχαιας σοφίας ότι τα φαινόμενα απατούν, ότι η πολυπλοκότητα της ζωής συχνά είναι πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι μπορεί κανείς να δει.
Μία προς μία, οι συγγνώμες ήρθαν. Κάθε λέξη λύπης ήταν σαν μια ηχώ του παρελθόντος, μια αναγνώριση των παρεξηγήσεών τους. Ο Ρόχαν, με τη νεοαποκτηθείσα σοφία του, τους συγχώρεσε όλους. Το ταξίδι του τον είχε διδάξει για τις αδιανόητες δυνατότητες της ζωής, τα απροσδόκητα μονοπάτια που μπορούσε να πάρει. Τώρα καταλάβαινε ότι η άγνοιά τους δεν ήταν δικό τους λάθος, όπως και η κατάστασή τους δεν ήταν δικό του λάθος. Η χάρη του στην αντιμετώπιση αυτής της νεοαποκτηθείσας φήμης ήταν μια απόδειξη της ανθεκτικότητάς του και της απίστευτα μεγάλης καρδιάς του.