Μόλις έφτασαν στο σπίτι, η Τζένιφερ δεν μπορούσε πλέον να κρύψει τα συναισθήματά της. Συγκλονισμένη, κατέρρευσε στο πάτωμα, με τα συναισθήματά της να την κυριεύουν. Τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό της καθώς φώναζε, η θλίψη της αντηχούσε στο άλλοτε ήσυχο σπίτι τους. “Δεν θέλω να διαλέξω ανάμεσα στον Γουίσκερς και το μωρό μας”, κλαψούρισε.
Ο Τζούλιαν προσπάθησε να την παρηγορήσει, προτρέποντάς την να μην ανησυχεί τόσο πολύ. “Ίσως δεν υπάρχει τίποτα κακό”, είπε με ήπιο τόνο. Ήξερε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν ενδεχομένως να πάνε στραβά, αλλά δεν ήθελε να προσθέσει στην αγωνία της γυναίκας του εκφράζοντας τις δικές του ανησυχίες.
Τα λόγια του πρόσφεραν κάποια ανακούφιση. Σταδιακά, η Τζένιφερ άρχισε να ανακτά την ψυχραιμία της. Έμαθε να αγνοεί τους παράξενους ήχους νιαουρίσματος, και με τον καιρό, έγιναν ακόμη και οικείος θόρυβος στο παρασκήνιο. Η Τζένιφερ δεν το πρόσεχε πια σχεδόν καθόλου, και ένιωθε σχεδόν σαν να μειωνόταν η παράξενη συμπεριφορά.
Ένιωσε μια αίσθηση ευκολίας και άρχισε να χαλαρώνει και πάλι. Αλλά δεν ήξεραν ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή…